Ludzie, którzy uznają własną wartość są zdolni do:

• Mówienia tego, co myślą i robienia tego, co chcą.
• Dawania sobie prawa, żeby być szczęśliwym.
• Podążania własną drogą, nawet jeśli są na niej sami.
• Mówienia „nie wiem”, „nie” lub „dość”.
• Wykazywania poczucia humoru na własny temat.
• Robienia, co w ich mocy, aby osiągnąć zamierzone cele, bez wywierania na sobie presji.
• Proszenia o pomoc, nie czując się przy tym kimś gorszym.
• Akceptowania siebie takimi, jacy są dziś, dopuszczając możliwość zmiany jutro.
• Dawania sobie prawa do porażki i popełniania błędów.
• Myślenia o innych – nie tylko o sobie.

A Ty - jesteś osobą, która uznaje własną wartość?

Cokolwiek teraz robisz - zatrzymaj się na chwilę!

Skup się na oddechu.

Potem skup się na tym co słyszysz.

Następnie na tym, co czujesz.

Potem na odczuciach w ciele.

Poczuj spokój i harmonię wewnątrz.

Zadaj sobie pytanie: czego teraz chcesz?

Zrób to!

Mieć czas, żeby mieć czas.

Mieć czas, aby pomyśleć czy robię to, co chcę robić.

Mieć czas, żeby się nacieszyć, aby dostrzec drobiazgi.

Bo drobiazgi są równie ważne jak całość.

To, co ukryte jest równie ważne jak to, co widoczne.

Dlatego dobrze jest mieć czas.

W naszym życiu myślimy za dużo, jemy za dużo, robimy za dużo.

Ciągły pośpiech i nieuważność powoduje, że wiele rzeczy nam umyka.

Chcemy być tam gdzie nas nie ma, robić co innego niż robimy.

Obiecujemy sobie, że KIEDYŚ znajdziemy czas na to, co naprawdę chcielibyśmy robić.

Tak, jakby to była próba generalna przed właściwym ŻYCIEM.

Ale prawdziwe ŻYCIE jest w tym miejscu i w tej chwili, gdzie teraz jesteśmy.

Wystarczy je zauważyć i poczuć.

Zauważyć kolor nieba, poczuć smak potrawy, którą powoli zjemy, iść wolniej niż zwykle tam, gdzie właśnie idziemy.

Mniej znaczy więcej.

ŻYCIA.

 

Często nie jesteśmy Tu i Teraz, a nasza uwaga jest daleko w przyszłości albo przeszłości.

Żeby wrócić wystarczy jeden krok 

- skierowanie uwagi na to co dokładnie dzieje się tutaj i teraz.

 I może to być to co widzimy, słyszymy, czujemy, smakujemy, odczuwamy w ciele.

Kiedy uda nam się zrobić to raz, próbujmy dalej. W kolejnej chwili.

I tak chwila po chwili.
Aż poczujemy spokój.

Jeśli czuję się częścią tego wszystkiego co mnie otacza - jestem spokojna.

Jeśli zaś tracę kontakt - pojawia się niepokój.

Wybieram zatem bycie w połączeniu, a nie w oddzieleniu.

A Ty co wybierasz?

Jeśli coś jest w życiu ważne to jego wartość nie przemija.
Czy to na czym się teraz koncentrujesz ma wartość, która się nie zmieni w miarę upływu czasu?
Jeśli tak, kontynuuj.
Jeśli nie, zastanów się czy naprawdę warto.